Fabian: 'We moeten ons meer openstellen'

STAN: Hoe en wanneer ben je bij STAN terecht gekomen?

Fabian: “Ik ben in de sociale sector gerold als jobstudent in een zorgvoorziening voor mensen met een beperking. Dat gaf me zoveel energie dat ik ook professioneel in de zorg ben terechtgekomen. We raakten ook persoonlijk betrokken toen ons dochtertje een hersenletsel opliep tijdens de geboorte en zo een kind met bijzondere noden werd.

Fabian en Clair tijdens het zomerfeest van PURA

Momenteel ben ik algemeen directeur van woon- en zorgresidentie PURA in het idyllische Schorisse, een deelgemeente van Maarkedal. Deze erkende zorgvoorziening hebben mijn vrouw Clair en ik in 2016 opgestart. We hebben 44 personen met een licht- tot matige mentale al dan niet meervoudige beperking onder onze hoede, zowel in woon- als dagondersteuning. En dit in 2 residenties: in de 18^de eeuwse vierkantshoeve Arthur Odevaert gelegen op één van de hoogste heuvels van de Vlaamse Ardennen, wonen mensen met een verstandelijke handicap. Daar niet ver vanaf, is er residentie Hofveld, een nieuwbouwproject in het centrum voor mensen met een meervoudige beperking.

We zorgen voor activiteiten in groep of individueel. Het aanbod bestaat uit huishoudelijke activiteiten, in de moestuin werken, houtbewerking, creatieve activiteiten, beweging en ontspanning (wandelen, sport en spel, fitness…). Onze dieren verzorgen is ook belangrijk. We hebben 6 ezels, 40 vogeltjes, 3 poezen, een Jack Russell-hondje, geiten, eenden, kippen, konijntjes… Ook 2 kleine shetlanders Moosje en Ellie. Met onze ezeltjes en paarden Dynaar en Yano zetten we in op hippotherapie en hippocoaching.”

PURA beschikt over heel wat dieren om te verzorgen. 

Kun je iets meer vertellen over die hippotherapie?

“We hadden al een beperkte samenwerking met een manege hier in de buurt, maar de bal is pas echt aan het rollen gegaan na corona. Marie, een personeelslid bij ons en ergotherapeute, had een opleiding hippotherapie en hippocoaching gevolgd en dat heeft ons overtuigd om een structurele werking op te zetten. We hebben nu 2 brave paarden, therapiepaarden, aangekocht die hier fulltime voor worden ingezet. De therapie bestaat eruit dat de zorgnemer in connectie gaat met de paarden. Dat gaat van het verzorgen van de dieren (voederen, kammen, uitkuisen van de voeten van de paarden), grondoefeningen naast het paard doen en het opzadelen tot het berijden zonder bit.

Dochter Manon op Dynaar

Mensen die geen interesse hebben in paarden of er bang van zijn, vinden toch aansluiting. Zo is er iemand met ASS die heel kunstzinnig is. We hebben hem met schildersezel en schildergerief in de wei gezet en op die manier kan hij toch die connectie maken. Stap per stap komt hij nu dichterbij. Dat is mooi om te zien. Mensen met een ASS-achtergrond die snel geïrriteerd of boos worden, worden engeltjes die heel toegewijd hun grondoefeningen doen. Marie doet haar werk met veel passie, ze maakt verslagen en legt doelstellingen vast. Met echt goede resultaten.

Je ziet hoe mensen hun vrees voor paarden overwinnen, de hoeven proberen uit te kuisen en grondoefeningen doen. Ze gaan nog niet op het paard zitten, maar hebben hun angst voor die grote dieren wel een stuk kunnen overwinnen. Het dier moet vertrouwen krijgen in de mens en vice versa. Ja, het loopt heel goed, we hebben nog geen enkel incident gehad.”

Welke activiteiten organiseer je met STAN Zuid-Oost-Vlaanderen? 

We proberen de werking die de laatste tien jaar wat stilligt – op het jaarlijkse banket na - weer op te starten. We willen terug activiteiten organiseren. Zo staan een 5-tal sessies hippotherapie en equicoaching, G-sportactiviteit start-to-run en muziek- en dansbeleving op de planning.

Ook willen we vormingen organiseren in eerste lijn rond seksualiteitsbeleving bij mensen met een verstandelijke (al dan niet meervoudige) beperking. Een eerste vorming vindt plaats op 30 maart van 18 tot 20u30 en wordt verzorgd door de vzw Aditi.

Wat is de leukste herinnering/het mooiste moment van de afgelopen jaren? Aan welk moment denk je met een warme glimlach terug?

Aan mei 2022, het eerste PURA-feestje na de zware coronaperiode voor de zorgnemers, personeel, vrijwilligers en alle netwerken, samen meer dan 300 mensen.

Na mijn speech, uitten het personeel en de vrijwilligers hun dankbaarheid en overhandigden ze een prachtig kunstwerk met de spreuk: ‘Coming together is a beginning  / Keeping together is a progress / Working together is a succes.’ Dat heeft me ontzettend veel plezier gedaan.

Waarom ben je vrijwilliger bij STAN? Wat haal je er voor jezelf uit? Zou je vrijwilligerswerk aanraden?

Zelf hebben we een dochter met een beperking onder de vorm van autisme spectrum stoornis door hersenschade tijdens de geboorte. Al snel hebben we besloten om ons verder in te zetten in deze materie en te zien waar we ons steentje konden bijdragen. Op het moment dat ik gecontacteerd werd om al dan niet het voorzitterschap op te nemen voor de groep Zuid-Oost- Vlaanderen, heb ik geen moment getwijfeld.

Het opnemen van een dergelijk engagement moet in je genen zitten, geen inspanning mag te veel zijn. Maar het is moeilijk om nieuwe vrijwilligers te vinden. Ik wil alvast iedereen die zin heeft en het hart op de juiste plaats heeft, uitnodigen om zich als vrijwilliger kenbaar te maken. Enkel samen kunnen we er iets moois van maken.

Het engagement om ook in het bestuur van STAN te zitten, is ook ingegeven door de nood aan vernieuwing: hoe kunnen we de organisatie verder ontplooien? En moeten we niet verder verruimen? Ik zou onze werking voor een breder publiek openzetten en ons niet enkel beperken tot personen met een verstandelijke handicap. Zo sluit je bij voorbaat een grote groep uit, mensen met, bijvoorbeeld, ASS die ook veel ondersteuning nodig hebben.

Wat is de belangrijkste les die jij hebt geleerd van mensen met een verstandelijke handicap?

Te mogen zijn wie je bent, zonder nuances, recht voor de raap, oprecht en eerlijk waarbij iedereen zichzelf kan zijn, zich gerespecteerd en verbonden voelt en zijn/haar kwaliteiten ten volle tot uiting kan brengen.

Met de twee shetlandpony's

Wat zou je graag nog eens doen/organiseren in je lokale groep?

Ik droom van een groot feest, een barbecue met muziek en kraampjes, volkspelen etc. Maar daar heb je veel mensen voor nodig en die hebben we nog niet. Laat ons dus bij de basis beginnen en stelselmatig groeien door activiteiten en vormingen te organiseren.’

Het lijkt wel of onze sector verdeeld wordt in 2 kampen: inclusie versus buitengewoon onderwijs. Wat is jouw mening hierover?

Over beiden valt wel iets te zeggen. Volledige inclusie lijkt mij niet mogelijk. Er moet een vangnet blijven bestaan voor personen die baat hebben bij het buitengewoon onderwijs omdat die meer rust en structuur biedt. Het kan ook niet zijn dat kinderen met een beperking in het inclusief onderwijs extra stress ondervinden omdat de algemene druk te hoog ligt. Al snel wordt er verwezen naar de extra leerkrachten van het ondersteunend team, maar in de praktijk worden die veelal ingezet om andere collega’s te vervangen bij ziekte etc. Daardoor krijgt men niet de ondersteuning die men nodig heeft.Het buitengewoon onderwijs moet een vaste en waardevolle plaats krijgen in de maatschappij en er moeten meer middelen naartoe gaan.

Mocht je een onbeperkt budget hebben, wat zou je dan zeker willen realiseren? Infrastructurele ruimte voorzien om zorg op maat te brengen binnen onze lokale regio en laagdrempelig kwalitatieve ondersteuning voorzien voor mensen met een beperking die nog niet over de nodige financiële middelen beschikken vanuit de overheidsinstanties.

Stel dat je in de schoenen van minister Crevits stond. Welke maatregel zou jij dan onmiddellijk invoeren?

Mensen beter informeren en procedures vereenvoudigen: dit geldt zowel op federaal niveau, vanuit de dienst FOD (bijvoorbeeld de integratietemoetkoming (IT) versus de inkomensvervangende tegemoetkoming (IVT). We moeten gaan naar eenvereenvoudiging van de bestaande procedures in een begrijpbare taal. Er moet een betere en transparantere informatiedoorstroming komen vanuit de overheid die personen met een beperking in staat stellen, de noodzakelijke middelen voor zorg en ondersteuning waarop ze recht hebben, te krijgen.

Tot slot: welke boodschap zou je willen geven aan de leden van STAN? En wat hoop je voor de toekomst van STAN? Wat verwacht je van STAN ‘Brussel’?

Het zou fijn zijn om met een beperkte delegatie van bestuursleden uit de omliggende regio’s in overleg te gaan en te zien waar overlegmomenten en samenwerkingen kunnen worden opgezet onder de vorm van activiteiten, vormingen enz. De coördinator in Brussel kan hierbij een verbindende rol opnemen.”

Fabian contacteren? Mail naar zuid-oost-vlaanderen@trefpuntstan.be