‘We moeten als drukkingsgroep blijven vechten’

Alex Ballieu

Hoe en wanneer ben je bij STAN terecht gekomen?

Alex: Ik ben al actief sinds 1980, toen STAN nog de Nationale Vereniging voor Hulp aan Verstandelijke Gehandicapten heette. Als jonge ouders van Jeffrey, onze 3-jarige zoon met een verstandelijke handicap, wisten we niets af van sociale voorzieningen, begeleiding etc. en kwamen we in contact met lotgenoten.

Wat zijn de voornaamste activiteiten van STAN Waasland en bij welke activiteiten ben jij betrokken?

Over de jaren heen stond ik hier in Sint-Niklaas, mee aan de basis van de muzieklessen volgens de Orff-methode. Dat is een soort ritmeleer met slaginstrumenten en veel improvisatie. We werkten daarvoor samen met De Vrije Ateliers, want bij de reguliere muziekscholen kunnen mensen met een beperking niet terecht. Daarnaast startten we een tafeltennisclub en een G-voetbalploeg op: GFC-Waasland-Beveren hebben we in 2020 laten integreren bij een professionele voetbalploeg.

GFC-Waasland-Beveren

Maar ik ben vooral de oprichter van de Mediaclub, een jeugdclub voor jonge mensen want voor de zwakkere mensen is er in de jeugdbeweging ook al geen plaats. We gingen wandelen en bowlen, gingen al eens naar een pretpark of theatervoorstelling, een film of op restaurant. Mensen van verschillende woonvoorzieningen kwamen samen, zonder ouders, met jonge begeleiders. Helaas is dat nu stopgezet omdat ik, na covid, de Mediaclub niet meer krijg opgestart: de begeleiders waren bijna allemaal eindejaarstudenten en door die covid-break zijn ze allemaal andere wegen ingeslagen. We organiseerden ook infomomenten, barbecues en andere activiteiten maar ook dat is allemaal stilgevallen wegens corona.

Ik merk dat er nog weinig animo is, als ik iets wil organiseren. Je ziet dat anderen, waaronder de mutualiteiten, onze rol van informatieverstrekker hebben overgenomen.

Verder zit ik nog in de klachtencommissie van vzw De Klokke, dat is een tehuis voor mensen met een beperking.

Wat is voor jou de leukste herinnering of het mooiste moment van de afgelopen jaren?

Ik vind het bijzonder dat de ex-leden van de Mediaclub, de voetballers, de gasten die vroeger schoolliepen in het buitengewoon onderwijs (waar ik altijd actief was in het oudercomité) … mij nog altijd aanspreken op straat en bovendien mijn naam nog kennen.

 Zoon Jeffrey of vakantie in de caravan

Waarom ben je vrijwilliger bij STAN? Wat haal je er voor jezelf uit? Zou je vrijwilligerswerk aanraden?

Als wij als ouders al geen vrijwilligerswerk doen voor onze kinderen, hoe kunnen we dat dan van derden verlangen? Ikzelf haal veel voldoening uit de vriendschap die je van de gasten krijgt.

Natuurlijk promoot ik vrijwilligerswerk, zonder vrijwilligers draait gans de sector vierkant.

Wat is de belangrijkste les die jij hebt geleerd van mensen met een verstandelijke beperking?

Eerlijkheid, spontaniteit en genegenheid. Ik heb nog nooit iemand met een verstandelijke beperking op een leugen betrapt, dat kan ik helaas van anderen niet zeggen…

Wat zou je graag nog eens organiseren in je lokale groep?

Ik zou graag jonge ouders samenbrengen om een nieuwe start te maken met STAN Waasland. Jonge ouders hebben andere noden, wensen en ideeën rond de zorg van hun kinderen. Wij zoeken naar nieuwe leden, maar ook naar opvolging voor ons. Wij waren in de tijd nog pioniers en hadden een oudervereniging echt nodig, maar jonge ouders vinden nu sneller zelfstandig hun weg.

En, in het verlengde van vorige vraag: mocht je een onbeperkt budget hebben, wat zou je dan zeker willen realiseren? Persoonlijk en in je lokale groep?

Fondsenwerving is nog altijd broodnodig

Wat ik persoonlijk wil voor mijn zoon kan zelfs met een onbeperkt budget niet verkregen worden…  Wat onze groep betreft: zoals gezegd is het noodzakelijk om het bestuur te verjongen. Ik ben ook een voorstander van meer voorzieningen op kleine schaal maar ik vrees dat dat een droom blijft. Ik heb het ooit geprobeerd, maar dat bleek een lijdensweg. Je moet de juiste mensen rond je hebben. Velen voelen zich geroepen, maar haken af. Maar goed, voorlopig kan onze zoon bij ons thuis blijven. Hij is een lieve jongen die blij en onbezorgd in het leven staat. Al is hij weinig zelfredzaam en heeft hij door zijn autismestoornis veel structuur nodig. Hij praat ook zeer moeilijk maar we zijn blij dat hij fysiek goed is: hij kan fietsen met zijn driewieler, we gaan vaak samen wandelen, we nemen hem ook mee op restaurant of naar het theater.

Welke maatregel zou jij onmiddellijk willen doorvoeren, mocht je in de schoenen van minister Crevits staan?

Ik zou zorgen voor voldoende plaatsen in het buitengewoon onderwijs, want wat nu gebeurt, met heel wat mensen die geen plaats vinden, is een maatschappij onwaardig! Ik zou ook voldoende midden voorzien voor de PVF en de opvangcapaciteit vergroten, zodat iedereen de nodige zorg en opvang krijgt en die schandalige pseudo-wachtlijsten verdwijnen. Men beweert nu immers dat de wachtlijsten zijn afgeschaft, maar nu moet je soms 4 à 5 jaar wachten op je PVB.

Tot slot: welke boodschap zou je willen geven aan de leden van STAN? En wat hoop je voor de toekomst van STAN?

Ik zou zeggen: niet opgeven! Laat je stem horen zowel op het lokale als op het federale vlak, want onze zorgenkinderen kunnen het niet zelf en zijn geen kiespubliek.

Het is belangrijk dat de vereniging zijn rol kan blijven vervullen naar zowel de overheid als naar de leden toe. En van STAN in Brussel verwacht ik dat we als drukkingsgroep blijven fungeren en dat we de leden informeren over de initiatieven die genomen worden naar het beleid toe.

Nica Broucke

Dit interview verscheen eerder in het herfstnummer van STAN-Magazine dat gratis bij onze leden in de bus valt. Ook lid worden? Klik dan hier voor meer info. 

Wil je graag in contact komen met Alex? Stuur dan een mailtje naar waasland@trefpuntstan.be