STAN steunt op een stevige basis van enthousiaste vrijwilligers: een van hen is Lidi Logiest uit Deurne.

Hoe en wanneer ben je bij STAN terecht gekomen?

Lidi Logiest: “ Via ons G-sportclubje de Juniors in Deurne.  De club werd lang geleden uit de grond gestampt door een mama voor haar toen 10-jarige zoon. Hij overleed vorig jaar op zijn 60ste, een mooie leeftijd voor mensen met Down. De meeste kinderen in de club zijn, net als mijn zoon Bram (33), Downsyndromers. Elke zaterdagochtend doen ze een uurtje aan judo, terwijl wij ouders een koffie drinken en bijpraten.”  

Bij welke activiteiten ben jij betrokken als vrijwilliger?

“Ik organiseer sinds kort de groepsreizen mee. In het verleden reisden we naar Marbella, Mallorca, Rhodos, Bulgarije… We reizen met een gemengde groep mensen, waarvan iets minder dan de helft een handicap heeft. Je kan je wel voorstellen dat we altijd veel bekijks hebben.  Onze gasten maken snel vrienden: ze zeggen tegen iedereen goedendag, delen high fives uit en babbelen met iedereen. Een hele week all-in op een plek die voor iedereen toegankelijk is, is puur relaxen voor iedereen. Onze kinderen gelukkig zien, maakt ons ook gelukkig. “

Wat zou je graag nog eens willen doen met je groep?

“De volgende reis organiseren, natuurlijk. Ik hoop dat we snel weer een weekend naar Oostende kunnen gaan, naar Vayamundo. We doen dat al een aantal jaren, telkens met een vast programma, omdat  structuur zo belangrijk is voor onze gasten.”

foto: Zoon Bram poseert met een T-shirt die zijn zus Dorien heeft ontworpen.

Door ‘Down the road’ maakt het publiek kennis met de uitzonderlijke kwaliteiten van personen met een verstandelijke handicap. Hoe ervaren jullie dat?

“De meeste mensen vergeten dat er een hele ploeg achter het programma staat. Alleen Dieter en Saar komen in beeld. Dat geeft een beetje een  vertekend beeld. Nu zijn het natuurlijk wel flinke deelnemers, maar Bram is ook flink. Alleen lukt het hemniet om de ene dag in een hotel te slapen en de andere dag in een tent. Hij heeft veelmeer structuur nodig. Down en autisme liggen heel dichtbij elkaar. Bij mijn zoon is die autistische kant wat sterker ontwikkeld. Hij kan niet lezen of schrijven en is verbaal niet zo sterk. Hij is ook, toch voor een Downsyndromer, heel afstandelijk. Maar met een beetje aanmoediging van mensen die dicht bij hem staan, komt hij op zijn manier heel los. Hij poseert heel graag met de Tshirts die zijn zus Dorien voor hem heeft ontworpen (en waarmee hij op de cover van het volgende STAN-magazine staat*)”.

Mocht je aan politieke besluitvorming kunnen doen, welke maatregel zou je dan onmiddellijk invoeren?

“Elke ouder met een gehandicapt kind zal antwoorden: de administratieve rompslomp vereenvoudigen! Al van bij de geboorte word je ermee geconfronteerd en nu nog houdt het niet op. Bram gaat naar een dagvoorziening en op termijn zou hij ook in die voorziening moeten kunnen overnachten. Maar dat kan niet. Je moet aan allerlei voorwaarden voldoen,er zijn urgentiecodes etc. “

STAN dankt al zijn vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten voor mensen met een verstandelijke handicap, zowel in de 14 lokale groepen van Zuid-West-Vlaanderen tot Antwerpen (contacteer hen hier) als in de overkoepelende organisatie in Brussel.  Zonder hen zou de vlotte werking van onze vzw een stuk moeizamer verlopen.

Hierboven lees je een ingekorte versie van het interview dat in het STAN-magazine van december 2020 verscheen. STAN-leden krijgen het magazine elke 3 maanden in de bus en genieten van tal andere voordelen. Ook lid worden? Klik dan hier.

Wil je de nieuwsbrief van STAN ontvangen? Schrijf je dan hier in.