STAN-coördinator Dries Fonteyn vindt de administratieve last die ouders ervaren buiten proportie, het telkens opnieuw moeten bewijzen dat je gehandicapte kind extra noden heeft, is slopend.
Ouders zijn boos. Alweer. Terecht. De zorgtoeslag groeipakket is sinds kort een Vlaamse bevoegdheid, maar de problemen ermee stapelen zich op. Tientallen ouders stappen naar de rechtbank. De overheid reageert dan wel, maar de pertinente vraag is waarom de overheid beter lijkt in brandjes blussen dan in problemen voorkomen?
Het gaat bovendien niet om één probleem, maar om meerdere. Artsen zijn misnoegd wegens hun veranderende statuut (van federaal naar Vlaams) en onderbemand. De (her-)evaluatie van dossiers sleept enorm lang aan, waardoor ouders onzeker zijn en tijdelijk geen toeslag krijgen (enkel met terugkerende kracht). De administratieve last die ouders ervaren is buiten proportie, het telkens opnieuw moeten bewijzen dat je gehandicapte kind extra noden heeft, is slopend.
Naar wat we horen, raakt de brand wel geblust. Al het mogelijke wordt gedaan om het tekort aan artsen op te vangen. Het Agentschap Opgroeien besliste dat ouders van een kind met een handicap die al een zorgtoeslag kregen, die zorgtoeslag automatisch verlengd zien. Geen onzekere overbrugbare periode meer dus. De kalmte en de orde van de dag keert langzaam terug.
Maar wacht eens even… Wordt het geen tijd dat wij ouders ons verbinden in het pleiten voor proactief beleid? Beleid dat problemen voorkomt in plaats van brandjes blust? Beleid dat luistert naar zijn basis?
Want wat er volgens mij gebeurd is, op basis van hetgeen ik lees en hoor, is het volgende:
Het zorgtoeslag groeipakket voor kinderen met zorgnoden wordt een Vlaamse bevoegdheid. De bevoegde Vlaamse Minister delegeert dit naar zijn administratie, in dit geval het Agentschap Opgroeien, voorziet de nodige middelen (waarvan hij niet weet of dat genoeg is) en daarmee is de kous af. De administratie begint snel-snel met de organisatie, want de minister wil dit snel in orde.
Echter worden een aantal essentiële stappen overgeslagen:
-
Een grondige analyse vanuit verschillende hoeken: wat waren de problemen met de zorgtoeslag toen het nog een federale bevoegdheid was? Wat schuiven belangenorganisaties naar voor als doelstellingen, welke hiaten zien zij in de plannen?
-
Een adequate opvolging: het probleem met de artsen is er bijvoorbeeld niet van vandaag op morgen. Wie heeft dit gerapporteerd aan wie en wie heeft nagelaten oplossingen te vinden alvorens de ouders naar de rechter stapten? Op welk ogenblik heeft de minister met het Agentschap Opgroeien samen gezeten om te bekijken of de middelen toereikend zouden zijn en waar er bijgestuurd moest worden?
-
Een uitgewerkte visie op de opportuniteiten bij de overheveling van dit dossier. Ik denk dan in eerste instantie aan uitgebreide digitalisering en verlichting van administratieve taken voor ouders. Heel wat van onze ouders van kinderen met een handicap die aangeboren is en niet meer verandert, vinden het bizar en storend dat een herevaluatie aan de orde is.
Tot daar mijn analyse. Die kan fout zijn. Laat het een oproep zijn naar onze beleidsmakers om hun verantwoordelijkheid op te nemen, transparantie te geven en om hieruit te leren. Het moet voor jullie toch ook bijzonder vermoeiend en ontmoedigend zijn om elke keer brandjes te moeten blussen? Dus: Leer hieruit alsjeblieft! We smeken jullie.