We krijgen heel wat  ongeruste reacties van ouders met kinderen met een handicap bij ons binnen. Het hele vaccinatieverhaal is een bijzonder geladen verhaal van ontgoochelingen, paniekreacties en andere. We hebben begrip voor een overheid die het hoofd probeert koel te houden en die geconfronteerd wordt met de verdeling van de schaarse vaccins.

Maar:

• Mág het nog om solidariteit te vragen van onze bevolking? Deze doelgroep is zeer kwetsbaar, nét zoals alle gebruikers die in een voorziening wonen, die wel in fase één (net na vaccinaties in woon-zorgcentra) gepland zijn, nog voor de 65-plussers.
• Verschillende voorzieningen en het Vlaams Welzijnsverbond (opinie 15 januari) proberen de overheid te overtuigen om geen onderscheid te maken tussen gebruikers in voorzieningen. Ze wijzen op praktische en ethische bezwaren die daarmee gepaard gaan.

Enkele verhalen die we horen:

In het dagcentrum zijn er mensen met een handicap die geen mondmasker dragen omdat ze te zwak zijn. Het masker ophouden of een juist gebruik, lukt hen niet. Velen weten ook niet wat anderhalve meter betekent, laat staan dat ze in staat zijn zich daaraan te houden. De lokalen in sommige dagcentra zijn te klein, waardoor afstand houden niet mogelijk is.

Personen met een handicap die het moeilijk hebben om zich aan de maatregelen te houden, vormen trouwens een groter besmettingsrisico voor álle mensen die ze tegenkomen.

Heel wat personen met een handicap die naar een dagcentrum gaan, hebben ook een medische kwetsbaarheid. Enkel mensen tussen 45-65 jaar met een verhoogd medisch risico worden meegenomen in fase 2 van de vaccinatiestrategie.

Omwille van vergrote risico’s zijn er veel ouders die hun kinderen thuis houden, ook al is dat volgens de protocollen niet verplicht.

En dan hebben we het nog niet eens over de draagkracht van de mantelzorgers, die een grens kent. Maanden zonder perspectief op een vaccin voor hun kind dreigt deze te overschrijden.

Zo zijn er bijvoorbeeld ouders van meer dan 70 jaar oud die zich erg ongerust maken over een besmetting die hun dochter in het dagcentrum zou kunnen oplopen. De dochter (44 jaar, niet meegenomen in fase 2) heeft hartritmestoornissen en heeft een panische angst voor ziekenhuizen. De ouders houden haar daarom thuis. Sinds het begin van de pandemie is ze maar twee maanden naar het dagcentrum gegaan. De ouders zullen wellicht gevaccineerd worden, maar de dochter is nog máánden thuis.

Jij geen vaccin en ik wel. Wat hadden we gehoopt dat het aantal beschikbare vaccinaties, de solidariteit in de bevolking en het aanvoelen van beleidsmakers van onze kwetsbare groep groot genoeg zou zijn om ons in deze discussie niet te hoeven mengen.

Maar we zijn enorm bezorgd. We kunnen het ons écht niet voorstellen dat een volwassene van pakweg 30 jaar, met medische kwetsbaarheid, nog maanden thuis gaat zitten… Of dat ze wel naar het dagcentra gaan, maar daar een erg verhoogd risico lopen?

In naam van STAN, Trefpunt VerSTANdelijke Handicap, vragen we snel duidelijkheid.

Dries Fonteyn, Coördinator STAN, Trefpunt VerSTANdelijke Handicap #samenstan