Als je nadien Minister Beke hoort zeggen dat hij al heel wat extra doet, blijkt eens te meer hoezeer de politiek personen met een handicap in het gezicht uitlacht. 

De wachtlijsten in stand houden is echter niet alleen een politieke keuze, het is ook een keuze waar iedereen in deze samenleving voor staat. Wil ik (als individu) dat de persoon met een handicap in mijn eigen straat of in mijn eigen familie, extra ondersteuning krijgt? Of vind ik dat deze persoon en diens gezin hun plan maar moeten trekken, net zoals iedereen?  
 
Aanvaard ik het dat die persoon met een handicap niet volwaardig kan participeren? Aanvaard ik het, dat zijn/haar ouders zich hun leven lang zorgen maken en hun eigen toekomstperspectieven opzij moeten zetten?  
 
Als sector van personen met een handicap zitten we geregeld met de handen in het haar. We nemen initiatieven om personen met een handicap dichter bij de maatschappij te brengen. We roepen tegen de bierkaai. We schoppen onze minister een geweten. De metaforen om de wachtlijsten aan te kaarten raken stilaan op, maar we knokken verder, want dat is onze verdomde maatschappelijke plicht.  
 
In deze opinie richt ik me tot iedereen in deze samenleving, jong of oud, dik of dun, groot of klein: Bij het begin van de corona-epidemie waaide een golf van solidariteit door het land. Heb je in tussentijd effectief nog iets ondernomen voor de medemens? Voor dat gezin met een persoon met een handicap in je straat? En heb je nog gedacht aan het gevoel dat ze hebben er vaak alleen voor te staan? Het gevoel dat de samenleving hen in de steek laat? 
 
We zijn blij dat ook tv-makers het potentieel ontdekt hebben van personen met een handicap. Programma’s als Down the Road en vele anderen tonen hen als de échte, authentieke en warme mensen die ze zijn. De gure werkelijkheid achter hen, is echter veel moeilijker in beeld te brengen. Beste mensen, als jullie personen met een handicap omwille van hun warmte en echtheid wel kunnen smaken, zijn jullie dan ook bereid om hen iets terug te geven? 
 
En wij als betrokken partijen? Als persoon met een handicap, als mantelzorger, wat rest ons als hoop? Er is geen andere optie dan te blijven knokken. In jullie leven lukt dat aardig (Veel moed, jullie zijn goed bezig!), al hebben jullie vaak het gevoel dat het overleven is in plaats van leven, en dat je omgeving niet ziet wat het allemaal inhoudt. Maar als we ons niet met z'n allen verenigen en blijven knokken voor een meer volwaardige plaats in de samenleving en – noodzakelijk - de daarbij horende, aangepaste ondersteuning, blijven ze ons - het beleid én de samenleving - als een randfenomeen beschouwen. Als niet belangrijk. Als te negeren.  
 
Laat ons niet langer aan de zijlijn roepen, maar ons een plek in die samenleving zoeken waar we gehoord worden. Want het is niet enkel de minister óf het beleid die het probleem zijn.  

We roepen hierbij ook de hulp in van iedereen met een zekere sympathie of betrokkenheid met personen met een handicap. Steun ons. We hebben het nodig. 

____________________________________________________________________________

Wil je steunen maar weet je niet hoe? Deel je tijd of help STAN groeien!